Święta minęły. Jakoś tak zwyczajnie i jakoś tak niezauważenie. Tak, równie dobrze i teraz mogę to napisać. Opowiadanie też, zaczęte gdzieś w zamierzchłych czasach dobiegło końca. Niesatysfakcjonującego, ale ważne, że się udało je skończyć.
Na studiach już właściwie ostatnia prosta tego roku, a ja nie mogę zebrać na nią energii. Nie mogę lub nie chcę. Głowę zaprząta mi milion innych spraw. Uparcie wracają dawne obawy. Życie uczy, że szczerość nie ma większego znaczenia. Niewielu jest takich, którzy potrafią na nią odpowiedzieć, również będąc szczerymi. Dla swojego lub dla mojego dobra. Bez różnicy, wtłaczają mnie tylko coraz głębiej w pustkę niepewności. Z każdym dniem mniej mam sił, na szukanie solidnego gruntu pod nogami, którego tak bardzo potrzebuje. Czuję tylko narastającą frustrację i znów mam ochotę zamknąć się na wszystkich w około.
Zataczam kolejne koło. To już czas na odbicie się. Tylko w którą stronę tym razem?
„Jak się czuję? No cóż…
Złapałem w czapkę tysiąc burz
i tysiąc tajno-tajnych służb
odbyłem tu i ówdzie
Znalazłem też do Indii skrót
i prawo-lewy but
I proch, i koło, i próżnię
I może to nieprawda, że
przeżyłem tyle,
no bo gdzie?
i kto zna na to sposoby?
To czemu czuję się
zmęczony dzisiaj tak,
jakbym to wszystko zrobił…?”
Ninjin ex Infernis 